จิตใต้สำนึก

จิตใต้สำนึก

รามิลรู้สึกผิดตลอดทั้งวัน เขาพยายามทำอะไรต่อมิอะไรเพื่อจะลืม แต่ว่ามันลืมไม่ลง

ในที่สุดมีเสียงจากจิตใต้สำนึกของเขาว่า

“รามิล อย่าวิตกไปนักเลย นายน่ะไม่ใช่หมอคนเดียวดอกนะ ที่เผลอตัวหลับนอน

กับคนไข้ ลืมเสียเถอะ”

แต่ทันใดก็มีเสียงจากจิตใต้สำนึกอีกเสียงหนึ่งบอกมาว่า

“รามิล แต่ลืมนะว่านายป็นสัตวแพทย์”